Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 80 ετών, ιδιαίτερα με την έλευση της τεχνολογικής βιομηχανικής επανάστασης, ένα ενισχυμένο μοντέλο γρήγορης επιτυχίας προβάλλει την ευκολία της «δημιουργίας αφθονίας και επιτυχίας» μέσω της χρήσης του υποσυνείδητου νου, σε συνδυασμό με πρόθεση και οπτικοποίηση στη στιγμή φανέρωσε αυτό που «θέλεις», δηλαδή αυτό που θέλει το «εγώ» και το «ΕΓΩ». Επιπλέον, το βιομηχανικό συγκρότημα με την τεχνική του αμεσότητα, έχει πλέον ενισχύσει αυτήν την εικόνα και το μήνυμα σε όλο το ψηφιακό τοπίο, στο οποίο έχει βυθιστεί η ανθρωπότητα. Το συναίσθημα που επικρατεί είναι ότι «Ο δρόμος προς την επιτυχία και τον πλούτο είναι πλέον διαθέσιμος σε όλους εν ριπή οφθαλμού.Το μυστικό όργανο για την επίτευξη αυτής της άμεσης επιτυχίας και αφθονίας σε αυτό που ΘΕΛΕΤΕ—ΤΩΡΑ είναι η χρήση του υποσυνείδητου νου ως το Τζίνι στο Μπουκάλι.

Αυτή η αρχετυπική πραγματικότητα που ονομάστηκε «Διαγωνισμός» ή απλά, «Αυτό που θέλω! Κόλαση με τους υπόλοιπους!», παραμένει το Πυροβολικό, που αυτή τη στιγμή έχει φάει τους πόρους του πλανήτη χωρίς τύψεις, ανατρέποντας ουσιαστικά την ανθρωπότητα και τις μεγαλύτερες δυνατότητές της να προσφέρει αυτό που προικίστηκε στις μελλοντικές γενιές από αυτούς που ήρθαν πριν από εμάς για την επιτυχή αναγέννηση της διαδικασίας ζωής , του ανθρώπινου πολιτισμού που έχει τις ρίζες του στη διατήρηση και τη διατήρηση της γης. Σε αυτές τις συνεχείς επιλογές και ενέργειες, που προσφέρονται με προσποιητή αγνοία και αβλέποντας την ταχεία ανταπόδοση πολλαπλών σεισμικών κυμάτων συνεπειών δίνονται στους πολίτες του κόσμου, συνεχίζοντας να μειώνουν σημαντικά την πιθανότητα να χαρίσουν μια κληρονομιά ενός επιτυχημένου, βιώσιμου και ανανεώσιμου μέλλοντος. στη γη. Αυτή η ατελείωτη κατανάλωση του κόσμου αφήνει το Χρήμα ως την ταφόπετρα για όσους δεν θα γεννηθούν ποτέ στον ποταμό της συνεχιζόμενης υπόκωφης, απαθούς και ανενεργής σιωπής ως πύλη για ένα σιωπηλό μέλλον.

Πράγματι, τώρα σε αυτή τη στιγμή επείγουσας ανάγκης με τους παγκόσμιους οργανισμούς να διακηρύσσουν την άφιξη στον τόπο χωρίς επιστροφή, οι Ποντίφικες κάθονται στην κατσαρόλα τους με βραστό νερό όπως ο παροιμιώδης Βάτραχος στη ζεστή κατσαρόλα, χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι ήδη νεκροί ενώ ακόμα ουρούν. το τμήμα τους στο Δέντρο της Ζωής της ανθρωπότητας—την εικόνα της προστασίας της επικράτειάς τους, διακηρύσσοντας «Είναι δικό μου!»

Αυτή η εκπαίδευση δεν είναι μια αντίδραση, αλλά μια ενεργή αγκαλιά που προσφέρεται σε όλους όσοι καλούνται να αγκαλιάσουν από μέσα τη σιωπή της Μεγάλης Συμπόνιας της Ευρύτερης Φύσης τους, της μπερδεμένης καρδιάς του παγκόσμιου πολιτισμού, της προσποίησης ότι δεν γνωρίζουν και δεν βλέπουν το παρόν- ημέρα μεγάλες κινήσεις των συνεπειών των ενεργειών που έγιναν και δεν έγιναν.

Κάθε μια από τις πρωτότυπες διδασκαλίες των Μεγάλων Πνευματικών παραδόσεων που υπηρετούν σήμερα την ανθρωπότητα με εικόνες συμπόνιας-Σοφίας που περιλαμβάνουν όλη την ανθρωπότητα δίνουν «Διδασκαλίες Πηγών» που αποκαλύπτουν την επιτυχία και την αφθονία στη ζωή ως υποπροϊόν της πρακτικής του ανοίγματος και της ζωής από μέσα στην Ευρύτερη Φύση κάποιου μέσα από την Καρδιά της Σοφίας-Σύνης, όπου το «Εγώ» και το «ΕΓΩ», συμπεριλαμβάνονται στο Μεγαλύτερο Καλό του «Εμείς» και του «Εμείς» της ανθρωπότητας. 

Η διαδικασία του ανοίγματος μέσα από το πεδίο Σοφίας-Συναίκας της φύσης του αποκαλύπτει μεγάλη δυσκολία, δυσπιστία και καχυποψία για το αποτέλεσμα απλώς και μόνο επειδή, ενώ μπορεί να έχει την επείγουσα ανάγκη να ανοίξει βαθιά από μέσα του, το έργο δεν είναι πλέον μια απλή καθημερινή επιβεβαίωση ή μια οπτικοποίηση σε ένα συγκεκριμένο επιθυμητό αποτέλεσμα όπως είναι κοινό στο ανθρώπινο πεδίο εκδήλωσης του μέλλοντος.

Το έργο περιλαμβάνει πλέον μια βαθιά προθυμία συμμετοχής εσωτερικά με την αφύπνιση της εσωτερικής διάκρισης και των διακρίσεων. Μέσω της έρευνας και της ενδοσκόπησης η αυτογνωσιακή πραγματικότητα που εκφράζεται ως η Σοφία της Ενόρασης, «βλέποντας» με τη μορφή της εμφάνισης, αρχίζει να κόβει τη συνήθη άκαμπτη αγκαλιά του κόσμου «εγώ» αγκυροβολημένο στο «Αυτό που θέλω» της επιθυμίας. σώμα.  

Σε αυτό το άνοιγμα, κάποιος μυείται σε αυτό που ο κόσμος δεν μπορεί να διδάξει: Εσωτερική εμπιστοσύνη στην Ευρύτερη Φύση του. Μια νέα ευρεθείσα απλότητα της ταπεινοφροσύνης προσκαλεί τον συμμετέχοντα στη συμφωνία να ακολουθήσει τη γέννηση και το ξεδίπλωμα του ευρύτερου πεδίου της ζωής που αποκαλύπτεται μέσω της πνευματικής νοημοσύνης μέσα από τη ρίζα της φύσης κάποιου. Εδώ, το κάθισμα της Σοφίας-Ευσπλαγχνίας έχει γίνει δεκτό, με τη θέση της εξουσίας του, τη βαθιά αγκαλιάζουσα αναγεννητική αναδιάταξη, μέσω της βαθιάς κίνησης Σοφίας-Σύνης. Κάποιος τα αγκαλιάζει όλα εξίσου σε όλες τις κινήσεις της ζωής που δίνει ο Δάσκαλος που ονομάζεται Σοφία της Ζωής.

Εδώ το κίνημα είναι για το μεγαλύτερο καλό και για τη μεγαλύτερη υπηρεσία τόσο από μέσα του εαυτού όσο και που εκπορεύεται στη ζωή εκφράζοντας τον εαυτό του ως υπηρεσία προς το μεγαλύτερο καλό και τη μεγαλύτερη υπηρεσία σε όλους.

Όλοι όσοι κληθούν είναι ευπρόσδεκτοι.

Ron Young

Εφόσον έχεις τον εαυτό σου, 

yθα συνεχίσετε να αναφέρεστε στον εαυτό σας ως το τάδε άτομο, που γεννήθηκε σε μια συγκεκριμένη εποχή, σε ένα συγκεκριμένο μέρος, από συγκεκριμένους γονείς.  

Εφόσον έχεις τον εαυτό σου, 

θα σκεφτείτε με όρους της οικογένειας, της κοινότητας και του πολιτισμού της πατρίδας σας.  

Όσο είσαι δικός σου, 

θα μιλάτε μια συγκεκριμένη γλώσσα και θα ζείτε σύμφωνα με αυτό που σας έχουν διδαχθεί είναι σωστό από την κοινότητά σας.  

Εφόσον έχεις τον εαυτό σου, 

θα εστιάσετε στα βάσανά σας και στα βάσανα του κόσμου στον οποίο ζείτε. Το βάσανο των άλλων θα είναι κάτι μακρινό και από πολλές απόψεις χωρίς νόημα, καθώς η προσοχή και η προτίμηση σχετικά με τη ζωή και την ταλαιπωρία θα δοθεί σε αυτό που γνωρίζετε και βιώσετε την καθημερινότητά σας.

Όταν έχετε γεννηθεί στη Φύση σας στη Δημιουργία και έχετε εισέλθει στη Κόσμος των Ζωντανών, θα βρεθείτε να κρατάτε όλες τις μορφές ζωής σε αυτό το σύμπαν ισότιμα, με συμπόνια και θα μιλήσετε τη γλώσσα της Θείας Αγάπης.  

Είναι η φύση των ζωντανών και η φύση της καρδιάς της συμπόνιας να κρατά και να αγκαλιάζει όλη τη ζωή και κάθε πόνο. Επειδή κάποιος έχει ξεφύγει από την ιδιοκτησία των εικόνων του εαυτού, της προσωπικότητας και της υλικής μορφής, δεν γίνεται πολίτης μιας χώρας ή του κόσμου, αλλά του Σύμπαντος.

Μέσα από τη Φύση μας, είμαστε η ζωή σοφία αυτογνωσίας, που εκπέμπει Συμπόνια-Σοφία-Δύναμη. Σε αυτόν τον τόπο της Ύπαρξης, δεν υπάρχει χωρισμός ο ένας από τον άλλον, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταλαιπωρία ο ένας από τον άλλον, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αιτία το ένα από το άλλο. Στεκόμαστε μέσα στη γέννηση πλήρως αλληλεξαρτώμενη για την ύπαρξή τους, καθώς το καθένα εκδηλώνεται ως ισότητα, διορατικότητα και άμεση γνώση.

Ron Young

Αύγουστος 2001